Tjee…. Ruim een jaar voorbij.
Alle ‘eerste keren alleen en zonder ons gezin’ zijn achter de rug. Vanaf nu zal alles steeds een stukje makkelijker zijn. Alleen al, omdat het nu elke keer in ieder geval minder moeilijk is dan dat eerste heftige jaar met alle eerste keren. En om heel eerlijk te zijn, zijn we en ben ik, dat eerste verschrikkelijke jaar wonderbaarlijk goed doorgekomen. Als je me vooraf had gezegd dat ik het zo zou kunnen als ik het gedaan heb, dan had ik je heel hard uitgelachen. Ik dacht dat als mijn lief, de vader van mijn kind, ooit bij me weg zou gaan, ik in zou storten, alleen maar zou kunnen huilen, alle vertrouwen in mezelf en in de liefde kwijt zou zijn en de dagen zonder mijn mannetje onder een dekentje op de bank zou doorbrengen. En ik deed het allemaal niet. Ik ben echt ontzettend trots op hoe ik overeind ben gebleven. Hoe ik, zelfs in mijn grootste paniek in het begin gelijk dacht: ‘Ik moet zorgen dat ik dit red, dat ik een eigen plek vind om te wonen en los te zijn van herinneringen, loslaten. Ik moet er staan voor mijn mannetje, mijn werk zelf gaan oppakken en geld blijven verdienen’. En vooral hoe ik me gelijk besefte dat daar hulp bij nodig was. Hulp van vrienden, familie en coaches, om er beter en sterker uit te komen.
Ik ben gezegend met een heel fijn sociaal netwerk. Wat een steun en liefde heb ik gevoeld en gekregen. Niet alles bleef overeind, met een scheiding gaan helaas ook altijd andere pijnlijke processen van loslaten gepaard. Er is het één en ander verdwenen en veranderd aan vriendschappen, dat vind ik niet makkelijk. En aan de andere kant zijn er vriendschappen prachtig verdiept, en heb ik in dit afgelopen jaar hele bijzondere mensen ontmoet die me heel erg dierbaar zijn geworden, die me weer hebben doen geloven in mezelf en in het mooie van het leven. Hoe bijzonder is dat, als mijn leven was gebleven zoals het was had ik deze mooie mensen, de verrijkende coach- en paardensessies, en helende retraites, allemaal niet gehad. Er ging iets prachtigs weg, en dat heb ik nooit zo gewild, maar er zijn nu al hele mooie cadeautjes voor terug gekomen.
Waar ik ook trots op ben is hoe we samen van geliefden co-ouders zijn geworden. Echt, als je kan scoren op een schaal van ‘goeie co-ouders’ of ‘hoe kom je samen zo goed mogelijk je scheiding door voor je kind’ dan scoren we echt een 9 of een 10. Dat hebben we altijd tegen elkaar gezegd, mochten we ooit uit elkaar gaan, dat we het dan zo zouden doen. Maar uit ervaring weet ik dat heel veel ouders zich dat in betere tijden voornemen. En uit ervaring weet ik ook dat dat helaas maar voor weinigen is weggelegd als het eenmaal zover is. Daar heb je twee mensen voor nodig, die allebei hun ego’s en emoties aan de kant kunnen en willen zetten op momenten dat dat nodig is voor je kinderen. Man, wat was het af en toe pittig met al mijn verdriet, pijn en teleurstelling, maar wat ben ik blij en dankbaar dat het ons beiden gelukt is en dat wij ons gezin, onze basis en onze opvoeding zo fijn en goed hadden staan voor we uit elkaar gingen. Dat zie je nu terug en is zo fijn voor ons zoontje en ons pleegkind.
Ik kan het bijna niet geloven, zoveel veerkracht als ons mannetje heeft laten zien het afgelopen jaar. Wat er de afgelopen tijd ook op zijn pad is gekomen, hij dealt ermee en ziet de zonnige kant ervan in. Een klein zomerhuisje met mama? Met het gezamenlijke grasveld voor de huisjes hebben we wel de grootste voortuin van Muiderberg mam! Het huis wat verkocht is? ‘En dus krijg ik straks bij pap wel een nieuwe kamer mam!’, verhuizen ‘t dorp uit? ‘Daar is het ook heel leuk hoor mam’. Geen eigen slaapkamer bij mama? ‘Ik bof echt mam, ik mag elke avond dat ik bij jou ben met jou logeren’. En een koud en vochtig huisje, maar ‘wel elke dag gezellig de houtkachel aan mam’. Honderd uit praat hij hier over zijn papa en alles wat ze gedaan hebben en gaan doen, en andersom is dat vast en zeker ook zo.
Ik heb enorm veel respect voor die kleine die zo positief en dapper alle veranderingen en gevolgen van onze scheiding doorstaat. Met af en toe klein of groot verdriet (gelukkig maar), maar over het algemeen zo goed gemutst en zo stoer terwijl het heus niet meevalt voor hem.
Kortom, we zijn het alle drie goed doorgekomen dit eerste jaar. Met en zonder elkaar hebben we er het beste van gemaakt, verwerken we dat wat gebeurd is ieder op ons eigen manier nog wel een tijdje en kijken we ook vol vertrouwen naar de toekomst met nog heel veel moois dat op ons pad gaat komen.
