Woensdagochtend 8.20 uur. De bel gaat. Vreemde tijd voor de bel denk ik nog als ik naar de deur loop. Ik heb Dim vanaf zondag niet meer gezien omdat hij bij zijn vader was. Van alles wat er speelt sinds we uit elkaar zijn, is de helft van de week mijn mannetje missen met afstand het allerheftigst. Ik wil hem, zeker nu, elk moment om me heen, in de gaten houden, knuffelen. En ik wil elke opmerking en alles wat hij doet, meemaakt of wat ik over hem hoor, delen met degene die net zoveel van hem houdt als ik. Bijna acht jaar bespraken en deelden we alles, elke avond stonden we zwijmelend samen te kijken naar ons slapende mannetje. Hoe ga ik, gaan we, ooit wennen aan het feit dat we hem zoveel minder bij ons hebben?
Ik doe open en daar staat hij. Met zijn allerliefste glimlach en zijn schoolrugzakje op. ‘Hey lief’ roep ik blij en verbaasd. ‘Ik mocht van papa alleen naar school fietsen en ik kom even langs jou om je een knuffel te geven.’ Mijn ogen schieten vol, wat is het toch een ontzettende lieverd. We knuffelen ons suf en dan zegt hij ‘Nu moet ik gaan mam, tot straks’. ‘Tot straks liefje, ik hou van jou!’ ‘Ik ook van jou mam, en als je verdrietig wordt ‘shape of you’ opzetten en dansen hè!’, roept hij terwijl hij met zijn ‘niet-huilen-mama’-glimlach wegfietst. Even later komt zijn vader zijn tas brengen en zegt: ‘Dim was dus bij jou’. Hij zou met de auto achter hem aanrijden naar school en zag hem daar nergens. Hij zocht hem overal ging terug naar huis en weer naar school waar hij hem ineens in de klas zag. Ik glimlach. Grote schat, helemaal zelf bedacht om langs mij te fietsen… en je vader verschrikt achterlaten.
Vanaf vanmiddag is hij weer een paar dagen bij mij. Gelukkig. Maar hoe vreselijk de dagen zonder hem ook zijn, ze geven me ook de ruimte om aan mijn eigen proces te werken. Alle tranen te huilen die ik moet huilen, andere emoties er te laten zijn, af te spreken met lieve mensen die me afleiding geven en helpen dit grote verdriet en deze grote verandering een plek te geven. Hard te lopen, uren te wandelen, te bomen, te werken. Dims afwezigheid geeft me straks ook ruimte om mijn eigen ding weer te gaan doen en een nieuw leven onder deze nieuwe omstandigheden op te bouwen. Mijn handen vrij te hebben en op pad te gaan, om weer gelukkig te worden, met mezelf, met mijn nieuwe leven. Als je in een fijne (gezins)relatie zit, snak je soms naar een paar dagen kinder-rust en kun je er ontzettend van genieten. Geloof me, in deze situatie niet.
