Ik vind kinderen de mooiste wezens op aarde: ze zijn grappig, puur, ontwapenend en heerlijk onvoorspelbaar. Ik dacht altijd dat ik er wel vier zou willen als dat lukte. Helaas heeft dat niet zo mogen zijn, maar zo nu en dan ben ik best blij dat er maar één exemplaar rondloopt in mijn huis.
Wat me namelijk het meeste tegenvalt van het ouderschap, is dat je eigen kind echt álles in je kan losmaken. Niemand kan me zo uit de tent lokken als mijn zoon Dim, terwijl je van goeden huize moet komen om mij boos te krijgen. Op mijn slechte momenten verlaag ik me zelfs tot kindniveau. Toen Dim 3,5 jaar was zei hij in een boze bui regelmatig dingen als: ‘Nou mama, jij bent helemaal niet meer mijn vriend en je mag me nooit meer ophalen van de crèche.’ Op een slecht moment hoorde ik mezelf een keer zeggen: ‘OK, dat is goed. Dan blijf je de volgende keer gewoon op de crèche slapen.’ Gevolg: een niet te troosten Dim en een moeder die zich heel schuldig voelde.
We zijn allemaal maar mensen en af en toe zo reageren of je stem flink verheffen is helemaal niet erg. Als het maar bij af en toe blijft, daar moeten we wel alert op blijven. Kinderen, in tegenstelling tot volwassenen, vergeten alles ook weer net zo snel als ze het bedacht hadden. Maar als het vaak of stelselmatig gebeurt dan richt het wel degelijk schade aan.
Gelukkig riep Dim twee tellen na zijn huilbui vrolijk: ‘Mama je bent weer voor altijd mijn vriend hoor!’ Van die gave ‘vergeven-en-vergeten-en-weer-vrolijk-verder’ kunnen wij dan weer heel veel leren…..
Informatie, inspiratie en tips? Meld je aan voor mijn webinar ‘Help, ik ontplof!’
Alles over je eigen emoties onder controle houden, waarom dat zo lastig is en over waarom ik die time-out nooit aan kinderen geef, vertel ik je in mijn webinar op 24 november. Je kunt je daar hier nog voor aanmelden.
