‘Ik ga weer, niks bevalt me hier in dit huisje’. Dim staat nog geen seconde binnen in het zomerhuisje dat binnenkort mijn en ons plekje wordt en wil weer weg. Ik begrijp het, het is moeilijk om door de troep en alles wat nog niet af is heen te kijken. Ik neem hem nog even mee naar de slaapkamer. ‘Is dit de slaapkamer? Wat een rotplek om te slapen… ik ga!’ Hij rent naar buiten en laat mij met tranen in mijn ogen achter. Ineens weet ik ook niet meer of dit huisje zo’n goed idee is. ‘Het wordt echt beter, liefje. Straks als het helemaal af is neem ik je weer mee en dan wordt het echt een fijn huisje voor ons. Komt goed’, zeg ik s’ avonds bij het naar bed brengen. Dat laatste zeg ik vooral heel veel keer op een dag tegen mezelf.
Wat is het veel en heftig nu allemaal voor hem. Het huis vol dozen, klussen, een hoop mensen die helpen, heel veel kinderen die op zijn nieuwe woonplek komen spelen, het grote huis steeds leger… Mama en papa die erg hun best doen om het leuk en iets makkelijker te maken, maar je voelt natuurlijk ook de spanning en het verdriet bij ons en vooral bij mij.
Drie weken later. We hebben keihard gewerkt met z’n allen en ons nieuwe huisje wordt echt al heel mooi en gezellig. Gelukkig vindt Dim dat nu ook. Hij straalt als hij er rondloopt en dat is heel fijn om te zien, al beseft hij denk ik nog nauwelijks de impact die dit alles straks gaat hebben. Het voelt op betere momenten als een nieuw avontuur van ons samen en zo praten we er ook over. Een nieuwe start om los te komen van ons huis waar ik zo gelukkig was, dat ik er bijna niet meer kan zijn onder deze omstandigheden en met het idee dat het er straks niet meer is. Ik ben zo trots op hoe dapper ons kleine mannetje het allemaal doet. Hij heeft geweldig meegeholpen; schoonmaken, zuigen, spullen sjouwen en zelfs meedenken over de inrichting. Hij was ontroostbaar toen ik na twee lange dagen klussen en op mijn tenen lopen met iedereen om me heen, niet meer wilde opruimen met hem in het huisje. En vroeg huilend waarom ik bij iemand anders ging logeren en niet gewoon bij papa en hem kwam slapen. Toen hij met papa patatjes at en studiosport keek en ik met mijn logeertasje afscheid nam, moest hij voor het eerst heel erg hard huilen. Ik heb geprobeerd zo dapper mogelijk te zijn en te glimlachen en vertrouwen uit te stralen. Man, wat moeilijk… Hij zwaaide me uit, huilend in papa’s armen. Mijn lieve moppie… zijn veilige fijne leventje zo uit elkaar gerukt door grote mensen die keuzes maken. Wat moeilijk om te zien en wat vind ik het naar dat hij dit moet meemaken.
Ik heb hem beloofd dat ik het nieuwe huisje heel snel afmaak, zodat we er gauw in kunnen slapen. Het wordt tijd voor rust en duidelijkheid. Voor hem en ook voor mij. Vandaag ga ik weer heel hard verder, zodat het echt een heel fijn plekje wordt voor ons samen. Ons nieuwe avontuur. Ik denk dat het een goede keuze is geweest dat ik uit het grote huis ben gegaan, al had ik er natuurlijk mogen blijven. We starten iets samen gericht op de toekomst, weg van alle mooie en nu pijnlijke herinneringen en dat voelt als nodig voor mij. Het grote loslaten gaat beginnen. We gaan er iets van maken lieve kanjer, wij kunnen dat samen.
‘Liefje, wat vind ik het toch dapper hoe je ‘t allemaal doet’
Dim: ‘Alsof jij niet dapper bent, mam…’
We hebben een super zomer-aanbod voor jou:
Wil jij nog voor de zomer zorgen voor nog meer gezelligheid en rust in huis?
Dan is onze zomeraanbieding misschien iets voor jou! Als je nu de online cursus ‘Help ik ontplof’ of ‘Weer gezellig aan tafel!’ bestelt, krijg je de cursus ‘Afspraken maken met kinderen’ er gratis bij.
Kijk snel op: https://opvoedcursussen.nl/opvoedwinkel/
