Mijn 11-jarige lieverd is een brugpieper geworden. Zomaar ineens. Voorbij gevlogen die 7 jaar basisschool…. Hij is er helemaal klaar voor. Straalt van oor tot oor vanaf de dag dat hij ‘eindelijk’ mocht beginnen, van elk huiswerk wat hij op krijgt, van elk vriendje wat hij maakt en elke leuke les die hij volgt. Hij stapt elke dag stralend op zijn fiets met veel te zware rugtas vol boeken voorop en bijbehorend wiebelend stuur. En komt even stralend weer door de tuindeur binnen gefietst aan het eind van de schooldag om stralend aan zijn nieuwe huiswerk te beginnen…
En ik? Met zijn jaar korter basisschool wist ik natuurlijk dat het snel zou gaan en dat hij pas net 11 zou zijn bij de start op de middelbare school. En ik zie en weet dat het goed is en dat hij er klaar voor is. Ik geniet van zijn stralende koppie, van de spanning die alles met zich meebrengt, het heel lang kletsen bij het naar bed brengen en horen over al zijn avonturen en zijn twijfels. Van elk huiswerk wat hij stap voor stap aan me laat zien als hij terugkomt van de dagen bij zijn vader… van hoe groot hij wordt. Maar man man, wat is dit een lesje loslaten 2.0!!!
Ik kan het allemaal nog niet helemaal aan geloof ik. Ik had er zo mijn ideeën over vooraf, over hoe ik het allemaal ging doen en hoe het ‘hoort’. Ik ging al de mist in bij het boeken kaften… hij schreef alleen de etiketten. En dat fietsen, 45 minuten vanaf zijn vader, door een grotere stad dan hij gewend is, met al die achterlijke onoplettende automobilisten, al die gevaarlijke rotondes…dat is toch niet te doen voor een moeder. Ik wil hem het liefst brengen en ophalen en bij elke hoek ‘pas op kijk uit’ roepen. Of minimaal stiekem achterna fietsen. En nu die storm en regen, dat is toch niet te doen voor een kleine brugpieper… we moeten hem brengen en halen. Of toch niet, want dan went hij daar in week 1 al aan. Toch wel. Storm en code geel is een uitzondering. Toch? Geen fietstrauma in week 1. Hij moet nog 6 jaar….
Misschien toch maar ‘check my iphone’ instellen dacht ik vanochtend…. Hoe fijn is dat, dan weet ik dat hij veilig op school is. Onee. Daar was ik op tegen. Dat is waar ook. Je kind te veel volgen hoeft niet. En ik krijg er alleen maar stress van. Loslaten. Vertrouwen… hij kan het prima. Misschien dan alleen even in magister kijken of hij absent is gemeld voor de eerste les…. Want dan weet ik dat het goed is als dat er niet staat. Onee, Magister als check gebruiken was ik ook op tegen. Dat is er voor hem. Niet voor ons als ouders om te checken en te controleren.
Mijn 11-jarige lieverd is een brugpieper geworden. En ik een brugpiepermoeder. Zomaar ineens. Komt goed, ik groei er vanzelf in. Met hem mee. Godzijdank heb ik vriendinnen die ook wakker lagen van het ‘al-dan-niet-brengen-met-die-storm’-dilemma, waarmee ik even kan bellen om ons hart te luchten. Oké, aan het werk nu, loslaten. Straks komt hij met verwaaide haren, met zijn te zwaar beladen fiets en nieuw huiswerk gewoon weer stralend door de tuindeur!
ps. Ben je ook een (pre)pubermoeder of vader die wel wat handvatten kan gebruiken bij het dealen met deze fase? Elsbeth Teeling en ik geven er in september een webinar over. Doe je mee? Hier lees je er mee over!
