Ik wil hem elk moment dat kan om me heen hebben, met hem kletsen, spelen, hem knuffelen en kusjes geven. Dat dat nu maar de helft van de tijd kan is bijna ondragelijk. Ik probeer hem niet te verstikken met mijn liefde, niet te weeïg naar hem te kijken, niet te vaak verdrietig te zijn of te lijken. Gisteren lukte dat even niet. Dim was ook wiebelig en wilde bij me op schoot eten. Hij zei iets over papa en ik kreeg tranen. ‘Huil je mama?’ vroeg hij. ‘Een beetje’, zei ik. ‘Waarom?’ ‘Ik vind de situatie gewoon heel verdrietig, en soms moet ik daarvan huilen. Maar we redden ons hoor, alle drie, dat weet ik zeker’, antwoordde ik. ‘Ik denk dat je een dikke knuffel nodig hebt” zei hij en knuffelde me fijn. Ik herpakte mezelf en zei dat we misschien even moesten discodansen. ‘Jaaaa’ riep hij en we draaiden ‘Shape of you’ van Ed Sheeran, zijn lievelingsliedje. We dansten hele gekke dansjes en lachten ons suf. ‘Mam, we doen ‘dans-je-verdriet-weg’ zei hij met een lach.
En dat deden we.
Tussen de middag haalde ik hem op van school, zegt hij: “Sorry hoor mam, maar ik ga met Chris lunchen, bij hem’. Ik verbijt mijn teleurstelling en zeg (en meen) met een blije lach: ‘Tuurlijk liefje, veel plezier, tot straks’. Na school komt hij op me af lopen en zegt: ‘Mam, ik ga eventjes met jou mee, maar mag ik daarna met een hele groep voetballen op het schoolplein’? Tuurlijk mag dat. Ik app mijn zus en die zegt: ‘onthoud dat hij ontspannen genoeg is om lekker te gaan spelen en niet steeds thuis bij jou te blijven om voor jou te zorgen of in de put te zitten’. Zo is het. Ik zou het tegen ouders die me advies zouden vragen gezegd hebben. Bij de deur met de bal onder zijn arm geeft hij me een kus en zegt: ‘En mam, en je weet het hè, als je verdrietig bent, ‘Shape of you’ opzetten en dansen!’.
Ik heb heel hard gedanst die middag.
