Ze durfde het al maanden niet meer: slapen in haar eigen bed. Het was er zo ingeslopen, soms ineens ging het weer een keer goed, maar de meeste avonden eindigde ze op een matras op de kamer bij haar ouders. Ze wilde zo graag weer in haar eigen bed durven slapen. Ze probeerde het wel, maar was dan lang wakker en dus sliep ze veel te weinig en ging haar schoolwerk er ook onder leiden. Bovendien gingen ze bijna op schoolkamp met groep 7 en ze wilde zo graag mee.
We zaten aan de keukentafel, Lotte van 10, haar ouders en ik. Ze wist niet zo goed wat we gingen doen zei ze, maar hoopte dat ik haar kon helpen om weer in haar eigen bed te slapen. Ik liet haar eerst vertellen hoe het nu ging en wat ze graag anders zou willen. Hoe zou het er dan uit zien als dat lukte? We bespraken samen waarom het fijn zou zijn als het haar lukte om weer op haar eigen kamer en in haar eigen bed te slapen, wat zouden de voordelen zijn? Voor haar, voor haar schoolwerk, voor haar ouders? Ook papa en mama dachten mee. Ik vroeg haar of het al wel een keer gelukt of een beetje gelukt was in de afgelopen tijd om in haar eigen bed te slapen, en wat er dan had geholpen om het te laten lukken.
‘Het is je dus al een aantal keer gelukt’, zei ik. ‘Dan heb ik er alle vertrouwen in dat het je nu ook echt gaat lukken!’ Ik vroeg haar ouders redenen te geven waarom zij er ook vertrouwen in hadden dat ze het zou leren. Wat had ze bijvoorbeeld al eerder allemaal geleerd? Langzaamaan zag ik haar groeien. Door haar daarna zelf een plannetje te laten bedenken hoe we het in eigen bed slapen konden laten lukken, kwam ze steeds meer in haar kracht.
Ze mocht de stappen zelf bedenken, van 1 tot 10, van niet zo spannend tot heel spannend. En vervolgens zelf bedenken met welke stap ze wilde gaan beginnen vanavond, hoe ze dat ging aanpakken en wat en wie kon helpen. Zo gaf ik haar alle regie. Hoe konden papa en mama haar steunen en helpen herinneren als ze het plannetje even vergat? Ze bedacht het met wat hulp allemaal zelf. Ik gaf haar een vel om op te hangen, met haar eigen stappen erop en één om de succesjes op te noteren.
Anderhalve week later kwam ik haar moeder tegen. Het ging heel goed met de eerste stap die ze bedacht had, maar wanneer moesten ze die stap naar haar eigen kamer nou zetten? Moesten ze dat wat pushen? Geef haar de regie en spreek uit dat je erop vertrouwt dat ze zelf het voor haar juiste moment kiest, was mijn advies. En ineens lukte het haar, zomaar helemaal, in één keer had ze het gedaan, in haar eigen bed en vanaf dat moment was het geen probleem meer. Ik zag haar vlak daarna op school. ‘Het is me gelukt’ zei ze stralend, ‘en volgende week gaan we op kamp’!
Wat zit er toch een kracht in kinderen als je ze een beetje op weg helpt. En wat heb ik toch heerlijk werk!
