‘Gaan jullie nooit scheiden?’ Dim vroeg het de afgelopen jaren weleens als er ouders van een klasgenootje uit elkaar gingen, we iets over scheidingen lazen of op tv zagen. Hoewel ik never nooit het gevoel had dat scheiden een optie was bij ons, zeiden we altijd: ‘We zijn het niet van plan en zullen er alles aan doen dat het niet gebeurt, maar we kunnen het niet beloven. Soms loopt het anders dan je wil.’
Toen ik vier jaar was, gingen mijn ouders uit elkaar. Ik ging logeren en van mijn tante hoorde ik dat mijn vader weg was gegaan en niet meer thuiskwam. Mijn moeder bleef alleen achter met mij, mijn zusje van zes en mijn broertje van twee. We moesten verhuizen, raakten van een heerlijk en rijk leven in de bijstand en gingen wonen aan de andere kant van het land. Ver weg van al onze vriendjes. Mijn vader heb ik tot op de dag van vandaag nauwelijks meer gezien.
Ik wilde mijn kinderen een ander verhaal meegeven. Pas als ik heel zeker wist dat ik de juiste partner en mede-ouder gevonden had, mijn verleden een plek had gegeven, zou ik aan kinderen beginnen. Over die weg en die zoektocht heb ik even gedaan, ik was al bijna te oud toen ik hem tegenkwam. De man waarvan ik zeker wist dat het de allerliefste en leukste vriend en papa zou zijn van de wereld. Na al die jaren eindelijk geen twijfel meer, alles voelde goed. Dit was ‘m!
Die ‘kinderen’ werd er uiteindelijk één, onze lieve prachtige zoon Dim. Na heel wat moeite, hormonen, behandelingen en een miskraam, was ik ineens spontaan zwanger en alles ging goed. Wat een geluk, wat een cadeau. Eindelijk had ik mijn mooie gezin. Compleet, goed en in harmonie. Geen twijfel, geen angst, deze man zou ik nooit meer laten gaan.
Soms loopt het anders. Want na 12 mooie jaren is het voorbij. Ben ik toch die gescheiden alleenstaande moeder geworden die ik nooit, nooit dacht en had willen worden. Moesten we samen Dim vertellen dat we gingen scheiden. Ons mannetje dat nooit ruzie of narigheid tussen zijn ouders heeft gezien, raakt zijn veilige basis kwijt. Geen papa en mama meer die samen zijn, geen huis met iedereen daarin. Geen fijne momenten en vakanties meer met z’n drieën en ineens een heleboel veranderingen en emoties om mee te dealen. Wat had ik het je graag bespaard lieve Dim. Wat vind ik het haast onverteerbaar dat je dit moet meemaken en dat we elkaar nu zoveel moeten missen. En wat laat jij ons van het begin af aan prachtig zien hoeveel veerkracht je bezit. ‘Ik vind het wel erg, maar niet héél erg. Jullie maken toch nooit ruzie als ik erbij ben en als we gewoon soms leuke dingen samen blijven doen, dan vind ik het wel heel jammer maar niet heel erg’ was je eerste reactie toen we vertelden dat we uit elkaar gingen. Jij komt er wel!
Soms weet ik even niet hoe, maar ik kom er ook wel. Dat beloof ik je, dat beloof ik mezelf.
