Het was een hele gezellige middag. Met mijn zoontje van 5 samen naar de kapper, kadootje kopen voor jarig vriendinnetje Isa en spelen met al zijn vriendjes. Even gezellig rauwkost knabbelend tv kijken en daarna lievelingspasta eten in de zon in de tuin, tussendoor knuffelend en giechelend. Geen vuiltje aan de lucht, zou je zeggen. En dan toch hè, uit het niets kan het ineens gebeuren. Geen flauw idee waar het vandaan komt, maar ineens is het klaar. Boos, om (in mijn ogen althans) helemaal niks. Nou ja, ik ben me in ieder geval van geen kwaad bewust. Maar, ik was wel de reden en dat kreeg ik te horen ook.
De stomste mama ooit, nooit mocht ik meer mee Lego bouwen en hij vond me ook nooit meer aardig. Een rotmama, dat was ik. Inmiddels heb ik de gebruiksaanwijzing bij dit soort plotselinge kortstondige uitbarstingen wel gevonden: tot 50 tellen, voor zover dat gaat liefdevol bij hem in de buurt blijven en vooral niet in gaan op zijn keiharde verwijten. Ik prevel dan steevast één van mijn lievelingsmantra’s: “Hij bedoelt het niet persoonlijk, hij bedoelt het niet persoonlijk, het komt er alleen wat rottig uit.”
Als ik hem later na een flinke huilbui en een lekkere warme douche, sta af te drogen en hij weer de vrolijkheid zelve is, zeg ik:
“Zo, je was boos, hè?”
“Ja”, lacht Dim.
“En weet je wat ik nou zo fijn vind?”, vervolg ik. “Ehm…dat ik dan helemaal niet meen wat ik allemaal voor onaardigs zeg?”, zegt Dim.
Ik lach. “Dat ook ja. En dat het altijd ineens even zo is en ook ineens weer over is”.
Hij geeft me een dikke knuffel en ik laat hem niet meer los. Tjee, wat hou ik van dit kleine impulsieve, pure mannetje. Ook al ben ik soms een rotmoeder… Voor heel even.
Wil jij beter om leren gaan met je eigen emoties en die van je kind? Misschien is mijn online cursus ‘Help ik ontplof’ iets voor jou! Kijk snel onder het kopje ‘opvoedwinkel’!
