We hadden een afspraak gemaakt. Dim (toen 5) houdt namelijk niet zo erg van winkelen zoals hij zelf zegt, maar er moesten schoenen gekocht worden. In overleg zijn we gekomen op de woensdagmiddag na hockey. Samen gemaakte afspraken zijn om je aan te houden, dus help ik hem voor en na hockey nog even herinneren aan de schoenen. Daar waar het vóór hockey nog een ‘ja, oké’ opleverde gaat dat na hockey heel anders. Alsof hij ik weet niet wat voor ellendigs moet doen van ons of het hele schoenenplan zojuist voor het eerst hoort, barst hij in huilen uit. ‘Ik wil niet schoenen kopen…’
Dat huilen verandert nadat wij hem fijntjes hebben helpen herinneren aan de gemaakte afspraak in boos. Heel boos. Zo boos dat zelfs mijn vaak werkende tip ‘verwoord en erken de emotie van je kind’ niets helpt. Ik ben de stomste mama van de wereld en hij wil nooit meer met papa spelen.
Goed. We besluiten het boze monstertje maar even uit te laten razen. Hij is niet vaak zo boos en gelukkig duurt het meestal ook niet heel lang. ‘Je mag best boos zijn, lieverd, maar het wordt niet anders. Papa en jij gaan zo schoenen kopen,’ zeg ik. Het duurt nog even en dan ineens is het over. ‘Zo,’ zeg ik, ‘gaat het weer, liefje? Je was boos, hè?’ ‘Hmm,’ zegt Dim. ‘Nou, ik dacht eigenlijk: ik probeer het even, misschien hoef ik dan geen schoenen te kopen.’
Koen en ik kijken hem vol ongeloof aan. ‘Wat zeg je nou? Ging je expres zo boos doen?’ Dim kijkt ons lachend en ondeugend aan. ‘Dacht je echt dat het zou helpen dan?’ vraag ik lachend. ‘Nee, dat niet,’ zegt Dim, terwijl hij vrolijk zijn hockeykleren omwisselt voor zijn gewone kleren. Vervolgens loopt hij naar de deur, kijkt zijn nog steeds met stomheid geslagen ouders ongeduldig aan en zegt: ‘Ga je nou mee, pap?’
Dit blog komt uit mijn ‘Inspiratieboek voor leuker en makkelijker opvoeden’
Heb jij moeite met jouw eigen emoties of die van je kind? Misschien is mijn online cursus ‘Help ik ontplof’ iets voor jou:
