Voor Eva Hoeke en iedereen die het met haar column eens is…
 
Beste Eva,
 
Je kent het wel. Je ziet ze en bent dolblij dat ze niet van jou zijn. Blèrend op de grond in de supermarkt en echt geen peuter in de peuterpuberteit meer. Hysterisch gillend en niet tot bedaren te brengen of alles behalve luisteren als een wanhopige moeder dat probeert. “Mens voed dat kind toch eens op” gaat er door je hoofd. Met een scheef oog volg je de wanhopige moeder. Hoe hysterischer het kind hoe meer je god op je blote knieën dankt dat jij niet zo’n monsterlijk lastig kind hebt gekregen. Stiekem voel je je trots dat jij als moeder en opvoeder toch duidelijk beter geslaagd bent dan die falende ouder met dat kind daar.
 
Je kent het niet. Winkelen met je zoon van 8, hopend dat het niet weer gebeurt. Hopend dat hij rustig blijft, dat er geen onverwachte dingen gebeuren die hem van slag maken en jou machteloos. Alle blikken van andere moeders op jou gericht. “Voed dat kind toch eens op” hoor je ze denken. Terwijl jij, al vind je het verschrikkelijk, even denkt aan hoe graag jij ook zo’n ‘makkelijk’ kind als zij had willen hebben. Een gedachte die je snel wegstopt, want ook jouw kind is zeer gewenst en je houdt van hem, no matter what.
 
We oordelen snel. Te snel. Ik betrap mezelf er ook nog dikwijls op. Geloof me in mijn vrije tijd zie ik regelmatig dramatische staaltjes opvoeden. En als ik heel eerlijk ben kost het me soms ook echt moeite om niets te zeggen of het even subtiel over te nemen. Maar lang niet altijd is dat krijsende kind een gevolg van een falende ouder. Ooit wel eens gerealiseerd dat er ook kinderen zijn die niets kunnen doen aan die driftbui? Die zo angstig zijn bij elke onverwachte verandering dat ze helemaal in paniek raken? Die soms zo’n vol hoofd hebben dat niks meer werkt? En dat die ouder waarvan jij denkt dat ie niet kan opvoeden in feite heel goed rustig blijft en haar kind in zijn waarde laat? Bijzondere kinderen noem ik het altijd. Want dat zijn ze. Maar dat je bij deze bijzondere kinderen aan de buitenkant niks ziet is misschien nog wel het moeilijkste voor de ouders. Want dat geeft ons de vrijbrief om te oordelen, om te kijken, om er een mening over te hebben. En om als ouder van zo’n kind dan keer op keer accepteren dat jouw kind is wie hij is, ook al is hij gevoelig en temperamentvol, heeft hij autisme, adhd of speelt er iets anders, dat valt echt niet mee.
 
Ik spreek ze vaak in mijn werk, die ouders. Keer op keer ben ik geroerd door hun liefde voor deze bijzondere kinderen die zichzelf en anderen onbedoeld soms zo in de weg kunnen zitten. Ik werk op scholen met ze. Geen kunst om in die korte tijd alle geduld en energie van de wereld erin te stoppen. Maar als je dat dagelijks thuis moet doen, met in veel gevallen nog broertjes of zusjes ernaast ook…. Ik benijd ze totaal niet. Geen wonder dat die ouders op en moe zijn. Dat ze liever situaties vermijden dan opzoeken. Maar natuurlijk moeten ook deze ouders af en toe een winkel in met hun kind. Of willen ze graag een keertje frietjes eten bij Mc Donalds. Ook al verloopt dat niet zo gladjes als ze in de eerste plaats zelf heel graag zouden willen.
 
Ik las vandaag (25 juni 2022) de column van Eva Hoeke in de Volkskrant, met de strekking dat ‘Ouders gewoon weer eens moeten gaan opvoeden, grenzen durven stellen’. En ik las op socials vele lovende en eensgezinde reacties. En ook een heleboel boze en geraakte ouders. Bij wie de oordelende en harde woorden van Eva heel erg binnenkwamen. Ik ben ook boos. De toon, het oordelen, zo kort door de bocht willen scoren met een ‘leuke’ column… bah.
 
Het lijkt het soms alsof je alle kinderen maar in een mal kunt stoppen. Hup een beetje streng zijn en drillen en binnen een week zijn het weer engeltjes. Een soort puppytraining maar dan voor kinderen. Maar zo is het leven niet. Sommige kinderen laten zich niet drillen. Die kunnen er niks aan doen dat ze niet van een paar goedbedoelde tips beter gaan functioneren. Zij niet en hun ouders niet. En die ouders en kinderen doen hun stinkende best. En komen er ook, op hun manier.
 
Dus Eva, bedenk je de volgende keer bij een driftig kind en een ‘falende’ moeder in de supermarkt of bij een kind wat je niet aankijkt of volledig over zijn toeren is, gewoon eens dat er misschien wel een heel ander verhaal achter schuil gaat en laat je makkelijke en harde oordeel gewoon lekker achterwege. Het zal de vaders en moeders die het toch al best zwaar hebben met hun mooie bijzondere kinderen heel veel goed doen! En de toch al niet al te gezellige wereld een stukje fijner en zachter maken.
 
Tischa